Česky Polski
Breadcrumb navigation

Informacje nt. gminy > Historia gminy

Historia gminy

   Historia miejscowości, na której terenie znajduje się pałac, sięga XV wieku. Z tego czasu pochodzi wzmianka o twierdzy należącej do czeskiej izby królewskiej. W jej miejscu w XVI wieku zbudowano kamienną budowlę, a w latach 1690-1693 niewielki barokowy pałac, którego budowniczymi była rycerska rodzina Lamottów z Frintroppu. Członków tego francuskiego rodu szlacheckiego można zaliczyć do kategorii oficerów, którzy w czasie służby dla austriackiego cesarza podczas wojny trzydziestoletniej zostali nagradzeni dobrami konfiskowanymi czeskiej szlachcie. W 1740 roku posiadłość tę kupił Franciszek Wallenstein z linii mnichovohradišťskiej.

    Ponieważ Wallensteinowie przebywali w pałacu Mnichovo Hradiště, pałac w Sychrovie przestał być stałą siedzibą władzy zwierzchniej. Niemal osiemdziesiąt lat nie było tu żadnych zasadniczych zmian, a obiekt wykorzystywano do celów gospodarczych i zakwaterowania służby. Sytuacja radykalnie zmieniła się 30 sierpnia 1820 roku, gdy nowym właścicielem Sychrova i posiadłości svijańskiej stał się książę Karol Alain Gabriel Rohan. Wówczas rozpoczęła się studwudziestopięcioletnia era Rohanów na Sychrovie oraz okres największej świetności pałacu. Kolebką rodu Rohanów była Bretania, gdzie można na ich temat znaleźć najstarszą wzmiankę już z 951 roku. W czasie stuleci ich pozycja się wzmacniała, aż stali się jednym z dziesięciu najbardziej wpływowych rodów szlacheckich we Francji i jako kuzyni francuskich królów zdobyli też tytuł "książąt z krwi królewskiej". Ród tworzyło kilka linii, których członkowie piastowali ważne urzędy – wojskowe, polityczne i kościelne. Po Wielkiej Rewolucji Francuskiej opuścili Francję i osiedli w monarchii austriackiej. W odróżnieniu od innych szlacheckich uchodźców, którzy wrócili do Francji (w czasie rządów Napoleona I, a przede wszystkim za czasów panowania Ludwika XVII i Karola X), Rohanowie pozostali w Czechach, chociaż później wręcz zostali wezwani do powrotu.

    Główną siedzibą rodu był właśnie Sychrov. Jednak ten podupadający barokowy pałacyk nie odpowiadał wymaganiom stawianym siedzibom książęcym. Już w czasach pierwszego właściciela, księcia Karola Alaina Gabriela Rohana, przeprowadzono okazałą przebudowę w stylu empire (zakończoną w 1834 roku). Rozbudowę pałacu jednak kontynuowano, w szczególności za czasów księcia Kamila Józefa Idesbalda Filipa Rohana, gdy rodziła się współczesna neogotycka forma Sychrova.

    Romantyczna neogotycka przebudowa z lat 1847-1862, zrealizowana według projektu profesora Akademii Sztuk Pięknych Bernarda Gruebera, zakwalifikowała Sychrov do grupy najbardziej znaczących zabytków stylów historyzujących XIX wieku (takich jak Hluboká nad Vltavou, Hrádek u Nechanic czy Lednice). Wszelkie prace zlecano wyłącznie rodzimym artystom i rzemieślnikom. Ważne miejsce pośród nich należało do Petra Buška, snycerza, który swoim twórczym i osobliwym talentem nadał wnętrzom pałacu wysoką wartość artystyczną i niepowtarzalną atmosferę. Jego praca była uzupełniona dziełami wielu innych artystów i rzemieślników (rzeźbiarz Emanuel Max i Vincenc Smolík, tapicer Ludvík Grein, stolarz Petr König, kowal Jan Novák i wielu innych). Szczególną uwagę książę Kamil Rohan poświęcał parkowi pałacowemu, utrzymanemuw stylu angielskim, który za jego życia osiągnął niebywały rozkwit i był wzorem dla wielu dziś znanych arboretów, takich jak Průhonice lub Konopiště. W tym okresie osiągnięto rzadką harmonię między zewnętrznym wyglądem pałacu, jego wnętrzami a parkiem.

    Przełom lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku przyniósł pałacowi funkcjonalistyczną przebudowę, która nie tylko zmieniła zewnętrzny wygląd obiektu (między innymi usunięto różne ozdobne neogotyckie wykusze i attyki, tynk z wież usunięto i zastąpiono go murem z kamienia łamanego), ale też jego wnętrza. W wielu pomieszczeniach zdjęto bogate dekoracje snycerskie dłuta Buška (np. wypełnienia stropu w części schodowej), tapety francuskie tłoczone w świńskiej skórze. Neogotyckie wyposażenie zastępowano nowym, nowoczesnym.

    Po II wojnie światowej pałac skonfiskowano na podstawie dekretu nr 12/1945 Dziennika Ustaw i upaństwowiono. Na początku służył jako magazyn konfiskowanego majątku, a od 1 maja 1950 roku był w niewielkim zakresie udostępniony zwiedzającym.